เขี้ยว 

                คำว่า  เขี้ยว  ในภาษาล้านนาหมายถึง  ฟัน  ซึ่งเป็นอวัยวะในปากของมนุษย์และสัตว์ (ในที่นี้มิได้หมายรวมถึง เคี่ยวหรือเดือยที่ทำขึ้นให้เกาะเกี่ยวกับสิ่งอื่นได้)  สำหรับเขี้ยวที่นิยมและถือเป็นเครื่องรางได้แก่เขี้ยวของบุพการี เช่น พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย เขี้ยวเสือ และเขี้ยวหมูตัน

                ชาวล้านนาเมื่ออายุมากขึ้นจนถึงวัยเขี้ยวหล่อนคือ ฟันหลุด  จะเก็บรักษาฟันของตนไว้อย่างดี เมื่อถึงเวลาอันควรจะมอบให้ลูกหลานทั่วหน้า ลูกหลานบางคนจะนำไปแกะเป็นรูปพระเครื่องแขวนคอ บางคนพกพาติดตัว และบ้างก็นำไปใส่ถุงเงินเวลาเดินทางไปค้าขาย ด้วยเชื่อว่าจะเป็นสิ่งคุ้มครองป้องกันภัยและให้โชคลาภ  ส่วนเขี้ยวเสือและเขี้ยวหมู  จะเลือกเอาเขี้ยวที่มีลักษณะพิเศษ กล่าวคือ  เขี้ยวเสือต้องได้จากเสือที่คงกระพัน เสือเจ้าป่า ซึ่งเสือเหล่านี้มักตายเอง  สำหรับเขี้ยวหมูต้องเป็นเขี้ยวหมูป่าที่มีลักษณะตัน  ไม่เป็นโพรง  ทั้งเขี้ยวเสือและเขี้ยวหมูตันจะถูกนำมาถักด้วยเส้นลวดปลุกเสกพกติดตัวหรือห้อยคอ เพราะเชื่อว่าสามารถป้องกันศาสตราวุธ ผีป่าและสัตว์ร้ายทั้งปวง

ข้อมูลจาก

อาจารย์สนั่น ธรรมธิ
สำนักส่งเสริมศิลปวัฒนธรรม
มหาวิทยาลัยเชียงใหม่

<หน้าถัดไป>    <กลับหน้าหลัก>

Advertising Zone    Close